Nummertjes

Voor de derde keer deze week sta ik in het belastingkantoor. Ik schrijf dit dan ook grotendeels in het kantoor…. Want tijd zat!

Alhoewel ik van anderen hoor dat het reuze mee kan vallen is dit precies wat ik van tevoren bedacht heb en waar ik me op voorbereid heb.

Een uur nadat ik een nummer heb getrokken (in de pauze van de dienst) en boodschappen ben gaan doen kwam ik terug en blijken er 22 nummers te zijn geholpen (van mijn categorie Y, waarom Y denk ik nog, maar…. Het is waarschijnlijk van… WHY?). Op het bord staat Y-323. Een beetje angstig kijk ik nog eens op mijn eigen nummertje, even kijken of ik het goed onthouden heb… Helaas het staat er echt Y-437! Ik besluit me voornamelijk niet druk te maken “Dit is het Arubaanse leven!” en daarnaast even te gaan timen en daarna wel weer verder te zien. Ondertussen staar ik de mensen een beetje aan, vele kennen elkaar, maar ik nog niemand… Nog een nummer… Pompiedom…. En gelukkig, aan het einde van de 5 minuten nog één!

Ik reken ff snel… 2 in 5 minuten… 142 wachtenden voor mij gedeeld door twee x vijf minuten… Oei… dat gaan we niet redden vandaag! Wat zouden ze dan doen vraag ik me af…. Kun je hier overnachten? Krijg je dan morgen voorrang of begint het circus gewoon opnieuw? Maar dan gaat er plotseling een hele reeks een stuk sneller. Ineens is de score 11 nummers in een kwartier!! Zo hé, dus één per anderhalve minuut… het blijft lang wachten, maar het geeft de burger wat moed! Toch maar even gaan zitten op de trap, want stoelen zijn al lang niet meer beschikbaar.

Zoals gezegd was ik hier al een paar keer eerder. De eerste keer om een persoonsnummer te regelen (een soort BSN), verrassend genoeg kon dat zelfs al voor de officiële verblijfsvergunning, daarna mocht ik een nummer (voor nummerplaat) voor de auto aanvragen, uiteraard in een ander kantoor. Die moet je vervolgens eerst gaan verzekeren (en betalen!) en daarna moet de belasting betaald worden. Voor het laatste doe ik nu een derde en ultieme poging, want het is elke keer zo vreselijk druk…. Dat schijnt iets te maken te hebben met de tijd van het jaar (iedereen moet z’n wegenbelasting betalen voor 14 februari). Dat kan heel modern tegenwoordig ook via je bankrekening, maar daarna kun je alleen je sticker OPHALEN! De beste tijd schijnt een dag na kerst te zijn, of wanneer het salaris op is… zo halverwege de maand! Reminder to self!!

Er is wat commotie in het kantoor!! Wat blijkt, 60-plussers krijgen een separaat loket (1 van de 5) toegewezen…. En voor hun is het nummersysteem nu niet meer van toepassing, gewoon in de rij. Dus in plaats van dat ze lekker rustig kunnen zitten en wachten moeten ze nu staan en zelfs de volgorde doet er niet meer toe…. Wat een grap! Een aantal anderen (60-minners) is beledigd…. ZIJ hadden toch niet de hele dag de tijd, en zij toch zeker WEL….

Aan het einde gaat het gelukkig nog heel wat sneller, waarschijnlijk omdat toch veel van de mensen, net als ik bijna, de moed hebben opgegeven. Wat hoop blijft geven is dat er maar steeds nieuwe mensen blijven binnenkomen en ik de nummers op de briefjes steeds hoger zie worden en maar bijzonder weinig mensen maar iets onder de indruk van de volle ruimte lijken te zijn!

Oehhh… nog maar 8! Getting ready!
En niet veel later…. Ja hoor! Ik ben aan de beurt…. Credit card, pincode, betaalbewijs!! Klaar! Heb ik daarom nou zo lang moeten wachten? Tweeëneenhalf uur later loop ik dus ook met zo’n vet mooie sticker de deur uit!

Volgende stop; Nummerplaten ophalen! Hetandere kantoortje weer….. Maar… wat is dit?!? Deur dicht?! Kak…. Te laat! Carnaval is begonnen en daarmee de kantoortijden aangepast! Tot dinsdag rondrijden met kartonnen plaatjes, ben ik bang (is hier heel normaal) en ik heb tenslotte Jacomien beloofd dat we dit weekend de 4×4 kwaliteit van de auto gaan testen!!

Op dinsdag ga ik nog even terug voor de nummerplaten en dat ging gelukkig erg snel….. Na 15 minuten loop ik met deze prachtige blauwe units naar buiten.

One Happy Island(er), here!!